Արցախը և հոգևոր դիվանագիտությունը

Երբ իրավիճակը ծայրահեղ լարվում է, քաղաքական ու մշակութային դիվանագիտությունը պետք է լրացվի հոգևոր դիվանագիտությամբ։ Հոգևոր դիվանագիտությունը վերմարդկային համակարգ է` խարսխված մարդուն պարգևված ազատ կամքի և բնօրրանում խաղաղ ստեղծագործելու ու վայելելու հնարավորության վրա։ Այն չի ենթադրում խմբային, հատվածական, տարածաշրջանային և այլ հեգեմոն շահեր, այլ մի համակարգ է, որի գործադրումը հնարավորություն կտա մոլորակի բնակիչներին ներդաշնակ կյանքով ապրելու և տիեզերքը վայելելու: Այն ելնում է արդարության սկզբունքից և չի հանդուրժում որևիցե խտրական վերաբերմունք։

Այժմ` Արցախի մասին:

Մեր հայրենակիցները ցեղասպանվում և բռնի տարհանվում են, այսինքն` հայրենազրկվում են, կատարվում է մշակութային եղեռն` հայկական ինքնությունը խաթարելու նպատակով։ Եվ այս ամենը տեղի է ունենում ազատ աշխարհի աչքի առջև, խաղաղություն հաստատելու քողի տակ։ Արդյոք կա՞ աշխարհում մի օրենք, որը զրկի մարդկանց իրենց բնօրրանում ապրելու իրավունքից: Չկա՛: Անգամ տարածքային ամբողջականության պահանջը նման հետևանք չի ենթադրում: Բոլոր դեպքերում օրե՛նքն է մարդու համար և ո՛չ հակառակը։ Իսկ ի՞նչ ասել է տարածքային ամբողջականություն մի բռնակալի կողմից զավթված ու բռնակցված տարածքների դեպքում: Ո՞վ կբացատրի, թե ինչու ազատագրեցիք ձեր բռնակալի բռնազավթած տարածքներն ու մարդկանց։ Այս ամենի համար առաջին հերթին մեղավոր են մեր ապիկար այրերը և օտարի կողմից ուղղորդվող դիվանագիտությունը։ Ուստի բոլոր նրանք, ովքեր խժռել են մեր գումարները, այս իմաստով պատասխան են տալու։

Հետևություն. բոլոր նրանք, ովքեր չարիքի՝ սատանայի գործիք չեն հանդիսանում, անհապաղ պետք է կասեցնեն այս անթույլատրելի եղեռնագործությունը` իրական անվտանգային երաշխիքներ ստեղծելով մարդկանց համար՝ պատժելով բռնակալներին։

(շարունակելի)

Վանո Դադոյան

Մեկնաբանություններ